...

Hallo allemaal,

Even een berichtje vanuit calella!
Aan het begin van deze week ging ik mijn dipje uit en rolde vanuit daar rustig de eerste hulp binnen van het ziekenhuis in Calella.
Althans het is dat het me verteld werd dat het de eerste hulp was want het ook het vluchtelingencentrum kunnen zijn, zonder iemand te willen beledigen.
Een groot drama.
Gelukkig was ik toen nog in de verontstelling dat ik daar zo weg zou zijn.
Ik was me er in ieder nog niet van bewust dat het proces ongeveer net zo lang duurt als dat van een vluchteling.
Toch gek want alle zieken samen produceerden genoeg lawaai om tot 2 keer toe een waarschuwing te krijgen van de arts of het geluid in de wachtkamer alsjeblieft gereduceerd kon worden tot een acceptabel niveau.
Iets wat onmogelijk bleek.
50 patienten, 3 slokjes water gezien de pijn in mijn maag, 200 zuchten, minstens 50 verontwaardigde, boze en hoopvolle blikken verder kwam er dan eindelijk toch een dokter die op zijn best de naam Nina Mulders uitsprak.
Het klonk meer zo, Nijnaa Moellers.
Enfin ik "sprong" al zo ongeveer op bij elke naam die op die van mij leek dus ik stond binnen 2 seconden al voor zijn neus. Tot zijn grote verassing.

Kennen jullie het Spaanse begrip Manana Manana met die leuke golfjes op de letter n ?
Morgen, morgen betekent het en dat is precies zoals ik de werkwijze zou willen omschrijven.
De Nederlandse vrouw die eerder tijdens mijn gesprek diende als tolk was gelukkig bij een andere patiënt want dat was, sorry maar zonder dat ik het netter kan zeggen ronduit een trut.
Liever een die denkt dat ik wel tot morgen kan wachten dan iemand die meent te denken dat dit alles mijn probleem is en dit vooral niet haar probleem moet maken.
Want daar is ze voor , toch ?

In ieder geval ik mocht eindelijk naar binnen, de beste man had schijnbaar ondanks mijn naam niet door dat ik geen Spaans sprak en begon er rustig op los te ratelen. Met mijn beste Spaans ( en dat is niet veel ) kon ik eruit opmaken dat het de bedoeling was dat ik dat leuke witte ziekenhuiskleedje aan ging doen en moest wachten tot hij terug kwam.
Ik hield mijn hart vast of hij überhaupt terug zou komen maar na 15 minuten kwam hij dan toch terug.
De beste man nam mijn gegevens door, kwam tot de conclusie dat ik dus geen Spaanse was en schakelde over naar zijn beste Engels ( ook niet veel ). Maar goed de Nederlandse draak bleef in ieder geval weg.
Nadat hij me onderzocht had en wat vragen had gesteld verliet hij de ruimte met de woorden "wait a minute" . Nu ken ik de minuut voor Spaanse begrippen wel maar dit was een minuut voor een Spaanse zieke schildpad denk ik want welgeteld 50 minuten later was die minuut om.
Een Spaanse vrouw (die zo mogelijk nog minder Engels sprak) verscheen en begon een infuus aan te sluiten met 3 verschillende zakken eraan en vroeg om mijn arm. Ik vroeg daarop in het Engels want ze aan het doen was en of iemand me misschien kon uitleggen wat er aan de hand was waarop ze heel wijs antwoordde. "Je bent ziek"
Daar ben je dan bijna 6 uur verder en dan volgt de conclusie "je bent ziek".
Toch liet ik het maar toe gezien de pijn niet minder werd, mijn humeur naar het nulpunt daalde en ik op de zak had zien staan dat het pijnstillers waren. Altijd goed.
Toen alles zo goed als aangesloten was werd Gerda erbij gehaald, want jawel dat arme schaap was op haar vrije dag met me mee naar het ziekenhuis en zat nog al die tijd in het vluchtelingenhok te wachten.
Dolgelukkig dat ik eindelijk fatsoenlijk kon communiceren waren Gerda en ik al gauw bezig met leukere activiteiten. De buren, je ligt namelijk in hokjes, hadden duidelijk nog geen pijnstillers gehad en er kwamen zeer vreemde geluiden uit het hok en er werd druk gecommuniceerd waarop Gerda en ik besloten hun gesprek maar in te vullen. Hilarisch.
Ik moet toegeven dat het hele beste pijnstilling was.

Toen na een uur mijn dokter ineens opdook heb ik toch maar om uitleg gevraagd. Hij kon me eindelijk meer informatie geven, het bleek te gaan om een maagontsteking en het was nu wachten op mijn bloed uitslagen.
Tegen 12 uur in de nacht kwam Laura mijn "hok" binnen (de choreografe) en die kreeg vervolgens van de dokter in het Spaans de volledige uitleg. Gerda werd op dit moment er gelijk uit gedirigeerd want er mocht maar 1 iemand tegelijk op "bezoek". Ik vond dit geen bezoek maar ach wie ik ben ik. Ik ben ook maar te gast.

Om 1 uur kwamen dan ook eindelijk mijn bloed uitslagen binnen die gelukkig niet al te slecht waren. Ze konden er alleen uit opmaken dat mijn "beschermers" !? te laag waren en ik mocht naar huis! Althans na uiteraard alle rekeningen contant afgerekend te hebben. Wat ben ik blij dat ik contant uitbetaald krijg.

Inmiddels is mijn avontuur 5 dagen geleden en begin ik me stukken beter te voelen. Ik ben nog 2 dagen goed ziek geweest en nu gaat het beetje bij beetje beter. Het enige wat moeilijk is , is het dieet waar ik me nu aan moet houden. Geen fruit, geen groenten tenzij gestoomd, geen vers brood, geen sauzen, geen olie, geen varkensvlees, geen koolzuur, geen alcohol en ga zo maar door.
Het komt erop neer dat ik droge rijst eet, droge pasta en af en toe droge kip.
Toch weer 3 kilo lichter!

De rest van de week is er dus weinig spannends gebeurd. Al hoewel gister kwam Henriette haar moeder en zus binnen als verassing voor Henriette. Super leuk natuurlijk! Voor ons is het ook hartstikke gezellig dat ze er weer zijn. Ik heb gister ook voor het eerst deze week weer een show gehad, de Disney show.
Na de Disney show hadden we een klein verassingsfeestje voor Gerda omdat die het deze 2 weken behoorlijk zwaar heeft gehad.
Voor Gerda komt er ook geen bezoek naar Calella en soms is het voor haar moeilijk om te zien hoe wij bezoek krijgen dus gaven we een klein feestje voor haar. We hebben de hele avond stomme spelletjes gespeeld, lekkere dingen gegeten ( althans de rest ) en vervolgens de show teruggekeken op tv. Super leuk en eigenlijk was het ook goed voor ons als team.

Al met al moet ik nu toch wel toe geven dat de tijd snel gaat, soms te snel en vergeet je eigenlijk gewoon te genieten!
Over 4 weken vertrekken Anne en Henriette alweer naar Nederland, de week erop Gerda en over 7 weken ben ook ik weer thuis.
Zodra ik er helemaal bovenop ben ga ik goed genieten van mijn laatste weken hier te beginnen met een bezoek van Haske op 21 augustus!
Wat heb ik het toch ook goed hier!

Heel veel liefs vanuit Calella!